5: Szkic o dorastaniu

Miałem coming out dopiero w tym roku, a kończę 30 lat. Wyjście z szafy okazało się dosłowne. Wyjąłem ciuchy z szafy, założyłem je i strachliwie wypełzłem na ulicę, potem na rower, do pracy itp. Nie ma już chyba odwrotu, choć często męczą mnie myśli, że może warto odpuścić, ocucić się i stać się na powrót "normalnym". W porządku, ale ten "normalny" i tak miał dużo dla siebie, bo prawie 20 lat. Prawdziwego siebie zostawiałem wtedy w czterech ścianach - na klucz, na cztery spusty, na amen. Dosyć. Nareszcie w pełni żyję i jest mi z tym dobrze (choć sporo ryzykuję).

"Nie ma dzieci, są ludzie" – Janusz Korczak.

Oczywiście, nie ma coming out bez społeczeństwa. To jedna z pierwszych konfrontacji: jestem w sukience i mam czarne okulary, które zasłaniają pół twarzy, wnoszę rower po schodach i mijam tatę z synkiem:

- Tato, a czy to była dziewczyna? - spytało dziecko.
- Nie wiem - szczerze odpowiedział tato.

Nie sposób nie natknąć się na małe stworzenia na ciasnym podwórku mojej kamienicy. Zwykle są całkowicie pochłonięte sobą i nie zauważają sąsiadów. Grają w piłkę czy malują kredą napisy, np.: "Widzew królem jest, ŁKS głupi jest". Ale po tym pierwszym wydarzeniu coś się zmienia. Potem zgraja widzi mnie w oknie i patrzy uważnie, gdy się maluję. Co ja poradzę, że akurat najlepsze światło jest w oknie wychodzącym na podwórze? Dwóch chłopców widzi mnie i słyszę jak jeden drugiemu tłumaczy: "Niektórzy faceci malują się jak kobitki. Ale to nie musi być pedał".

Innym razem, już na ulicy, spotykam dzieciaka rozmawiającego przez telefon - "Widziałem geja" - mówi przechodząc obok. Córka mojej koleżanki Alicji pyta mnie czemu mam damską kieckę, odpowiadam, że spódniczka nie jest ani damska ani męska – jest po prostu moja. Przyjmuje to ze zrozumieniem.

Młodszych dzieci w zasadzie jednak nie obchodzi jak wyglądam. Jeśli już, to są po prostu ciekawe. U nastolatków ciekawość przegrywa konformizmem (tak to chyba można nazwać). Tu trudniej o ciekawość, a łatwiej o szyderstwo. Ale nie siedzę w gimnazjum, ani tym bardziej w liceum, więc nie mogę uogólniać. Najczęściej słyszę: "O kurwa, to facet", i śmiech że "w rajstopach" - wtedy, gdy mijają mnie i ich wzrok przenosi się z pleców i nóg (bo stałem tyłem) na twarz.

"Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat" – Janusz Korczak.

Syn innej z koleżanek, sympatyczny dzieciak, zupełnie nie ma ze mną "problemu", ale też sam nie jest szczególnie przywiązany do "męskich" ciuchów i tu pojawia się problem, którego nie potrafię rozwiązać. Jeśli miałbym syna (akurat syna, bo dziewczynka może w tym wypadku więcej, bo kto zabroni dżinsów?), który chce sukienki, różowej bluzeczki czy lalek (uwaga, wstydliwe zwierzenie: będąc dzieckiem chciałem Barbie, ale bałem się poprosić rodziców), to co z tym fantem zrobić? Koleżanka-matka się zastanawia i ja też, bo oboje zakładamy, że dzieci chcemy uczyć tolerancji i otwartości oraz wpoić w nie ducha wspólnoty. Sami jednak pamiętamy tzw. "dzicz szkolną", która wyklinała za byle odstępstwo – albo byliśmy jej ofiarami, albo sprawcami. Nie łatwo takiej sytuacji uniknąć, a chłopczyk z Barbie zamiast żołnierzyków to po całej linii kandydat na kozła ofiarnego. To jak? Pozwolić na pełne bycie sobą (i konfrontacje z rówieśnikami) czy może szczerze powiedzieć, że świat jest zły, a w szkole można dostać w łeb, więc lepiej żeby chłopczyk przebierał się w domu? Jak oszacować, które z tych rozwiązań wyrządzi dziecku większą krzywdę?  I czy na pewno dziewczynki są od tych problemów wolne?

"Nie wolno zostawiać świata takim, jakim jest" – Janusz Korczak.

Moje przystosowanie do "normalności" polegało na duszeniu się w czterech ścianach. Udawałem, że skromnie, ale jednak się realizuję. Za kieszonkowe kupowałem ciuchy (dopiero od czasów liceum, bo wcześniej się wstydziłem), a czasem je kradłem (niestety). Chowałem je w pudełku pod ławą. Gdy miałem okresy "przystosowania do normalności" (to wtedy wydawało mi się, że już tylko i zawsze podobać mi się będą męskie rzeczy) wywalałem zawartość tego pudła do osiedlowego kosza. Mijał miesiąc, dwa i znów chciałem być "inny", i ta huśtawka trwała kilkanaście lat.

Jeśli czujesz, że Twoje preferencje nie do końca zgadzają się z tym, co widzisz na co dzień, "uczucia takie jak niepokój, strach i zaprzeczenie stają się Twoimi nieodłącznymi towarzyszami". Ktoś się i pewnie z tego powodu potnie. Zanim jednak wpadniemy na pomysł jak to pozmieniać w tym naszym polskim "przedmurzu" (może zacząć od właściwej edukacji?), osoby takie jak ja muszą liczyć na cholernego farta, by nie oszaleć.