2: Katyń, Putin i pedał.

Spotykam Rosjankę w Cieszynie, w Klubie Studenckim "Panopticum". Rozmawiamy. Jest z Nowosybirska, uniwersytet wysłał ją na kurs języka polskiego. Ale dlaczego do Polski? Bo tylko ten kurs dawał gwarancję pobytu za granicą. Gdziekolwiek. Okazuje się, że nie tylko w USA nie wiedzą, gdzie leży Polska, co zrozumiałe w przypadku Nowosybirska. To w końcu stolica Syberii.

Interes narodowy.

Anna ma chłopaka, z którym jest prawie narzeczona, bo co prawda dał jej na urodziny pierścionek zaręczynowy, ale nie powiedział wprost o co chodzi. Nie czuje się zobowiązana. A jak się czuje w Polsce? Dobrze. Dziwi się, że jeszcze nie spytałem o Putina i Katyń. Bo faceci (Polacy), z którymi się umawia czy znajomi z kursu, cały czas wypytują o Putina i Katyń... i Smoleńsk. Jak się facet napije, to Putin staje się groźniejszy. Tylko dziewczyna ładna, więc nie wypada krzyczeć i bronić mięśniem ojczyzny. Dlaczego nie pytam o Putina? Bo uważam, że to głupie, a Anna mówi, że ci co zadają te pytania wcale nie są głupi. I to mnie właśnie cholernie przygnębia.

Kobieta ze Wschodu.

Anna studiuje, a na studia zarabia tańcem na rurze. Nie wstydzi się o tym mówić. Nie wygląda na biedną sponiewieraną sierotkę, przymuszoną głodem do tańca na rurze, a chłopak to akceptuje, bo najwidoczniej jest to tolerowane w Nowosybirsku. Zgaduję, bo trudno mi analizować społeczność stolicy Syberii na podstawie jednej Anny. Widocznie gra tu stereotyp kobiety ze Wschodu, tak jak naszym facetom fiksacja na punkcie Putina i Katynia – czyli typowy absurd: jeśli premier zrobi głupotę, oznacza to, że zgadzają się z nią obywatele. Jeden wódz, jedność w narodzie, naród z partią – czy jakoś tak. W końcu każdy mieszkaniec Rosji musi, po pierwsze, doskonale znać się na polityce, po drugie, potępiać Putina i kajać się przed Polakiem za Katyń.

Kobieta z Zachodu.

Anna rozpina bluzę, a ma na sobie dżinsowe spodnie i bluzę w trzy paski. Cieszy się, że tu może chodzić jak chce, czyli jak kobieta z Zachodu. W Nowosybirsku (stolicy Syberii) musi mieć wysokie szpilki i krótką spódniczkę, bo inaczej faceci nie zwracają na nią uwagi. Natomiast kobieta z Zachodu znana jest z tego, że ubiera się jak facet, a mimo to podoba się facetom. Annie to pasuje.

Orientacja – demokracja.

Anna widzi, że mam na sobie spódniczkę, rajstopy, makijaż, buty na koturnie i pyta czy jestem hetero. Bingo! Myślę sobie, że w końcu znaleźliśmy jakąś intuicję łączącą Rosjan i Polaków: gdy widzisz faceta w kiecce, myślisz że to gej. Odpowiadam zgodnie z prawdą, że jestem hetero i mówię jak bardzo się dziwię, bo jednak w przeważającej części geje nie noszą sukienek. Ale jeden z drugim myśli sobie, że skoro w związku gejowskim jest taki sam podział ról jak wśród "normalnych" ludzi, to ktoś musi być – uwaga – kobietą, a ktoś inny facetem, a więc tę "kobietę" muszą kręcić kiecki. Pi razy oko razy drzwi. Próbuję sobie ten proces myślowy odtworzyć.

Nawiasem, sądzę, że robię niezły mętlik środowisku LGBT, bo często słyszę na ulicy: "o rany, widziałem geja" i podejrzewam, że ten przechodzień opowiada następnie swoim znajomym, że widział geja, bo zobaczył faceta w kiecce. Pokazuje to, jak społeczeństwo niewiele wie o osobach homoseksualnych, którymi jest przecież nasycone. Mówię o tym wszystkim Annie, a ona na to, że jej przyjaciel z Nowosybirska jest gejem... i lubi nosić sukienki, ale się na razie bardzo wstydzi, więc robi to tylko w czterech ścianach. Anna przekonuje go, że powinien śmiało wyjść na ulicę, bo w końcu "mamy w Rosji demokrację".

I tak w naszej długiej rozmowie grały raz po raz stereotypy.

Michał.

?????????