18. Kobieta z cukierni

Zawsze przy okazji rozmów o wizerunku Łodzi, pojawia się pomysł, aby rewitalizację (ekonomiczne, architektoniczne i społeczne przekształcenie kamienicy czy dzielnicy) zastąpić remontem z przesiedleniem „niewygodnych” lokatorów, określanych mianem „żulerki”, nieasymilującej się biedoty, „roszczeniówki”, nierobów, bandyterki itp. Mówi się, że centralne obszary w mieście, takie jak Śródmieście, Stary Widzew czy Stare Polesie, powinny mieć reprezentacyjny charakter, a więc oprócz ładnego wyglądu, powinny gościć pięknych, młodych i kreatywnych lokatorów. Zawsze protestuję przeciwko takim planom, bo myślenie o tej łódzkiej „wizytówce” naszpikowane jest krzywdzącymi stereotypami, rozbuchanymi do granic przyzwoitości.

Nie chcę uogólniać, ale życie mnie tak doświadcza, że wśród ludzi bogatszych – osób z zasobnym portfelem, kapitałem kulturowym lub jednym i drugim – spotykam częściej szowinizm, egoizm i nietolerancję; dryg do wykluczania. Są to świadome, przemyślane postawy. Oczywiście, biedniejsi także posługują krzywdzącymi schematami, ale zwykle robią to bezrefleksyjnie. Najczęściej nie mają tych spraw przepracowanych i potrafią zmienić poglądy, gdy zjawia się drugi człowiek i wkracza ciekawość. Przykładem na to jest moja ulubiona cukiernia w samym centrum miasta. Pracuje tam kobieta z tzw. patologicznej rodziny, którą wielu chętnie przesiedliłoby poza Śródmieście. „Patologia” to w jej przypadku efekt spirali zadłużenia, w którą wpadła po zlikwidowaniu jednego z łódzkich zakładów. Miasto w takich przypadkach jest bezwzględne – raz powinie ci się noga i spadasz na dno. Ale kobieta jakoś wiąże koniec z końcem, mimo widma komornika. I jest to druga osoba, spoza kręgu moich przyjaciół, która spytała mnie, jak się do mnie zwracać: „pan” czy „pani” (pierwszą był Turek sprzedający falafele...). Jest to osoba, z którą mogę swobodnie pogadać o kolorze paznokci czy o kolczyku w uchu. A kiedy przyszedłem do niej ubrany „jak facet”, zdziwiła się, bo nie poznała mnie „w tym przebraniu”. Bo dla niej moja spódnica to naturalny i podstawowy ubiór, a nie fanaberia.

Od pewnej bogatszej osoby, która chętnie odebrałaby kobiecie mieszkanie w centrum, usłyszałem: „Jak ty się kurwa ubierasz?”. Banda licealistów krzyczy do mnie „pedał” z okien drogiego samochodu. Dziewczyna z rodziny inteligenckiej - po dobrych studiach - naśmiewa się z osoby niepełnosprawnej. Podobne historie mogę mnożyć, co i tak nie naruszy popularnych stereotypów. Nadal złym będzie ten, komu powinęła się noga; kto nie ma pieniędzy i nie jest piękny jak z billboardu.

Kreując „raj” w oparciu o fałszywe podstawy, możemy wylać z kąpielą to, co w mieście jest najbardziej wartościowe, a co tkwi w niesłusznie znienawidzonych ludziach.

Źródło: internet.